Recentelijk was ik, samen met een goede vriendin, bij een soort van worstelwedstrijd. Er waren allerlei soorten deelnemers. Sommigen hadden al jaren ervaring met worstelen, sommigen keken toe bij het worstelen en kregen daardoor hun eigen worsteling, sommigen waren al jaren geleden gestopt met worstelen maar wilden hun ervaringen daarvan delen, sommigen waren voor hun gevoel bijna klaar met worstelen, sommigen waren nauw verwant aan worstelaars die de strijd niet overleeft hadden, sommigen zaten er bij omdat ze de worsteling wilden beschrijven zodat anderen ervan zouden kunnen leren. Mijn vriendin en ik waren er om onze ontworstel-ervaringen te delen zodat de andere worstelaars wellicht zouden kunnen inzien dat het ook makkelijker kan.
Het werd mij helder dat niemand van de aanwezigen het makkelijker wilde hebben. Ze willen, bewust dan wel onbewust, aan het worstelen blijven omdat het ergens een soort van veilig is, controle oplevert. Dus ik vermoed dat ze nog wel een paar rondes doorworstelen. De jury stelde wat vragen over hoe de spelregels werden ervaren en of er iets moest veranderen qua organisatie rondom het worstelen. Tja daar kwamen natuurlijk 24 verschillende meningen naar boven met persoonlijke ervaringen en wensen. Wat op zich zo ontzettend logisch is aangezien ieder mens alleen maar zijn eigen denken (en daarmee ervaring) kan waarnemen en voor waar aanneemt. Dus welke organisatie je er ook omheen verzint, het kan nooit voor iedereen naar wens gemaakt worden.
Stel nu dat het grootste misverstand is dat worstelen helemaal niet nodig is omdat de worstelwedstrijd helemaal niet bestaat buiten het denken. Ik ben persoonlijk heel dankbaar dat ik in de periode van mijn eigen worstelwedstrijd in de gaten kreeg waar de worsteling plaatsvond en hoe ik dit waarnam. Dat scheelt nu nog steeds een heleboel geworstel en daarmee gedoe. Ik wil het dolgraag delen om anderen te helpen met ontworstelen maar weet dat ook dat dat komt zoals het komt en zich niet laat afdwingen. Alles mag er zijn, alle worstelingen en worstelaars zijn helemaal oke.
Inzicht komt op het moment dat je naar binnen durft te kijken, de andere kant op, en het komt altijd precies op het juiste moment. En als het inzicht er eenmaal is, is er geen weg meer terug en veranderen de spelregels en daarmee het worstelen.