Je kent vast wel iemand die niet tegen zijn/haar verlies kan. Voordat ‘het spel’ begonnen is, roepen ze al dat ze niet tegen hun verlies kunnen. Als ze dan verliezen worden ze boos en chagrijnig en als ze winnen dan zijn ze euforisch blij. Ik ken er ook een paar die bij voorbaat al niet meedoen met een spel omdat ze verliezen vermijden.

Er bestaan honderden verschillende soorten spelletjes, misschien wel duizenden, met allemaal hun eigen ‘doel’ zoals bijvoorbeeld als eerste met je gans vakje 64 bereiken, zo weinig mogelijk aapjes uit de boom te laten vallen, als eerste al je pionnetjes ergens ‘geparkeerd’ hebben, voordat de zogenaamde tijdbom afgaat zoveel mogelijk woorden met een bepaalde lettergreep opnoemen, alle stenen van je tegenstander van het bord afspelen, als eerste al je stenen op tafel neerleggen volgens bepaald systeem, zoveel mogelijk punten verzamelen door het maken van woorden etc. etc. Door je focus te leggen op het doel van het spelletje met als streven het winnen van het spel zou het maar zo kunnen dat je het oorspronkelijke doel van het spel uit het oog verliest. Al die verschillende soorten spelletjes zijn namelijk ooit ontstaan om gezamenlijk een leuke tijd te hebben. Door je te veel op winnen van het spel te focussen, ben je wellicht de winnaar van dat spel, maar verlies je uiteindelijk in het grotere geheel.

Stel je nu eens voor dat het leven één groot spel is met als doel ‘ervaren’. Er is leven en dat leven ervaart (denken en voelen). Of nog neutraler ‘leven gebeurd gewoon’. Voel je de ruimte en vrijheid die er is om het spel te spelen? Kun je zien dat het winnen of verliezen ook gewoon gebeurd?