Ik weet heel eerlijk gezegd niet veel meer van mijn jeugdjaren maar 1 veel gebruikte spreuk kan ik me nog heel goed herinneren. Als er op het schoolplein een kind iets onaardigs tegen een ander kind zei dan kreeg die vaak het volgende te horen: “Wat je zegt ben je zelf met je kop door de helft, met je kop door de muur dan ben je morgen zuur!” Toen wist ik nog niet hoeveel waarheid er eigenlijk in die spreuk verborgen zat. 

Inmiddels weet ik dat alles wat ik zeg over een ander zoveel meer over mij zegt en vice versa. Het zijn mijn gedachten over die ander. Of het nou gaat om het gedrag van die ander of de woorden van die ander, het zijn en blijven mijn gedachten over dat gedrag en de gebruikte woorden. Om maar eens een extreem voorbeeld te noemen uit eigen ‘keuken’. Mijn zoon heeft een periode gehad dat hij heel veel woorden gebruikte waar ik gedachten over had in de trend van ‘die woorden zeg je niet tegen je moeder of die woorden wil ik niet in dit huis horen want weet je wel wat ze betekenen’. Die gedachten zorgden er voor dat ik boos werd en tegen hem stond te schreeuwen dat hij niet zo boos moest doen en als ik echt in vorm was dan ook nog eens woorden ging terugroepen die ik zelf ‘normaliter’ niet tegen mijn zoon of wie dan ook zou zeggen. Daarvan werd ik dan weer boos op mezelf waarna ik nog woester werd en met deuren ging smijten of boos de kamer uitliep omdat hij, die inmiddels ook over kookpunt heen was, weigerde naar zijn kamer te gaan. Herkenbaar? Ik was al een poosje bezig met het ontdekken dat het leven van binnen naar buiten werkte volgens de 3 principes. Waar er op dit gebied iets voor mij veranderde was toen ik echt ging inzien dat zijn woorden maar ‘woorden gevormd door letters’ waren die niet bij mij naar binnen konden komen en niet persoonlijk bedoeld waren. Dat zijn woorden alles vertelden over hoe ik me van binnen voelde en dat liet hij zien. Ging ik inzien dat mijn oordeel/reactie over de woorden die hij uitsprak gevormd werd door concepten die ik voor waar aan had genomen. Wie bepaald wat je wel en niet zegt tegen wie en wie heeft er betekenis gegeven aan de woorden? Zodra ik dat echt wist en kon voelen, was ik in staat naar de woorden luisteren zonder ze ‘binnen’ te laten komen en zelf nog bozer te worden. Kon ik mijn eigen boosheid loslaten. Ik merkte dat ik liefdevol naar hem kon luisteren en liefdevol mijn grenzen aan kon geven (want die had ik natuurlijk heus wel ook qua woorden). Hierdoor had hij de gelegenheid zijn, en dus eigenlijk ook mijn, boze gedachten met bijbehorende boosheid te uiten. En aangezien ik ze niet meer voedde met nog meer boze gedachten, doofden ze uit en was er ruimte voor andere frisse gedachten met bijbehorende gevoelens. Dan keken we elkaar aan en vroeg hij om een knuffel. Kreeg ik spontaan een ‘sorry mam’ te horen, dan vertelde ik hem dat het ook mijn schuld was en hielden we elkaar even vast en was het stil.

Voor mij is het helder: niet alleen ‘wat je zegt ben jezelf’ maar ook ‘wat je ziet ben je zelf’. Dit inzicht heeft het leven voor mij zoveel makkelijker gemaakt en de band met mijn zoon zoveel liefdevoller. Heb jij ook iets te ‘zien’ voor jezelf op dit gebied?