Recentelijk was ik aanwezig bij een bijeenkomst waar er onder andere werd gesproken over de invloed van gebeurtenissen uit het verleden op gedrag van vandaag de dag. De inhoud doet er niet zoveel toe maar je hebt voor jezelf vast wel een voorbeeld waarvan je weet dat als dat zich voordoet, je het onmiddellijk koppelt aan iets soortgelijks wat vroeger ook is gebeurd. Toen ik na die bijeenkomst naar huis fietste zag ik opeens voor me hoe we als mens als een soort van spin een ‘levensweb’ aan het weven zijn. We verweven de ene gebeurtenis met een andere, leggen continu verbanden tussen wat we voelen en denken en zoeken verklaringen voor alles wat we voelen en denken.
Een spin spant zijn web om te overleven. Zodra het web in beweging komt, gaat de spin in actie om te kijken of er iets eetbaars in zit. Insecten die vastgeplakt zitten, bijt hij dood, wikkelt ze in spinsel en spuit er gif in die de prooidieren van binnen vloeibaar maken. Als die stoffen hun werk hebben gedaan, zuigt de spin ze leeg. De kapotte draden eet hij weer op en daarvan weeft hij weer nieuwe draden.
Als mens lijkt het soms wel of we ons ‘levensweb’ ook nodig hebben om te overleven. Zodra we geraakt worden, komen we in actie en soms bijten we ons erin vast. Dat waar we ons in vast bijten, zuigt ons als het ware ‘leeg’ oftewel kost ons heel veel energie. En als dat opgelost is, is er wel weer iets anders waar we in verweven kunnen raken. Het lijkt wel alsof we bang zijn zonder verhaal niet kunnen overleven.
Wat nu als we steeds meer en meer gaan zien dat als er iets geraakt lijkt te worden we niet direct in actie hoeven te komen. Dat we het ‘web’ als het ware gewoon kunnen laten bewegen omdat het uiteindelijk vanzelf weer tot rust komt. Datgene wat ons lijkt te raken, kan ons nooit ECHT raken en ook nooit ‘leegzuigen’. Zonder onze bemoeienis, zonder nog meer draden te weven en verweven komt het web vanzelf weer tot rust. Je hoeft het verhaal niet ingezogen te worden om te overleven. Door mee te bewegen op het moment dat er iets geraakt wordt, weet je in ieder geval weer dat je leeft.
De Drie Principes beschrijven hoe de menselijke ervaring tot stand komt: je leeft en beleeft het denken. Dit ‘wetende’ en ‘ziende’ heeft als bijwerking dat steeds meer en meer zichtbaar wordt welke draden er in alle onschuld zijn geweven. Het laat je ontdekken, of beter gezegd herontdekken, hoeveel ruimte er is tussen de draden van ons ‘levensweb’.
Je kunt niet kapot want je bent niet het web maar de onzichtbare ruimte daartussen.