Tijdens één van de online Heldermakersessies werd er gemijmerd over het onderwerp ‘vergeetachtigheid’. Er werd gesproken over ‘jezelf vergeten’. Iemand vertelde dat ze zich regelmatig voornam om ’s morgens even een lekkere wandeling te maken om daarna aan het werk te gaan. In de praktijk kwam ze er vaak einde van de ochtend, of zelfs pas einde middag, achter dat dat voornemen niet gelukt was. Niet meer aan gedacht. Iemand anders vertelde dat ze zich had voorgenomen om deel te gaan nemen aan de online sessie en op een later moment het idee kreeg om die avond een blog te gaan schrijven. Vijf minuten voor aanvang herinnerde ze zich de online sessie. Net op tijd aan gedacht. Zelf herinner ik me een voorval waarbij ik een keer mijn hond in de auto had laten zitten. Pas nadat ik het huis binnenstapte en haar altijd vrolijke verwelkoming miste herinnerde ik me dat ze nog achter in de auto zat. Oeps….vergeten! Een beetje laat maar toch nog op tijd aan gedacht.

De ontbrekende schakel in al deze voorbeelden is het denken. Je zou simpelweg kunnen concluderen dat wanneer je iets of iemand vergeet, je er blijkbaar niet meer aan gedacht hebt. De vraag is echter of JIJ daar schuldig aan bent? En je zou jezelf vice versa ook kunnen afvragen of JIJ er trots op mag zijn wanneer je iets niet vergeet. Wie/wat bepaalt wat er wanneer gedacht wordt? Bedenken/bepalen wij zelf onze gedachten? of worden wij gedacht? Of zijn wij zelf ook een gedachte? Sluit je ogen maar even, haal diep adem en wees benieuwd naar wat je volgende gedachte zal zijn. Gedaan? Wat gebeurde er? Zeer waarschijnlijk werd het even heel stil en was er geen actieve gedachte waar te nemen. Toch is er dan nog steeds Denken anders kunnen we niks waarnemen (bewustzijn) en wellicht kun je ook al zien dat de ‘ik’ die observeert ook een gedachte is.

De Drie Principes beschrijven de menselijke ervaring: we leven en beleven het denken. Vanuit het vormloze komt er vorm tot leven. We hoeven ons als mens daar niet mee te bemoeien. Stel je eens voor dat je bijvoorbeeld om de zoveel seconden moet gaan nadenken over je in- of uitademing? Alleen daaraan al zouden we een dagtaak hebben. Je zou kunnen zeggen dat de universele levensenergie deze ’taak’ op zich heeft genomen. Idem dito is er altijd denken en bewustzijn. Dat is blijkbaar wat er gebeurd zolang we leven. Vergeten is blijkbaar iets wat er in alle onschuld gebeurd en waar je je dus bewust van kunt worden. Het komt zeer waarschijnlijk vaker voor dat we iets onbewust vergeten. Zolang we ons daar niet bewust van zijn dan wel worden gemaakt door een ander, is er echter niks aan de hand. Mijn hond is zich niet bewust van het feit dat zij vergeten werd. Ze was gewoon heel enthousiast toen ik haar alsnog uit de auto haalde. Hoe zouden we als mens reageren? Wellicht praat jij al jaren niet meer met iemand omdat die jou ooit is vergeten.

Zou het voor ons als mens eigenlijk niet heel gunstig zijn om wat vaker vergeetachtig te zijn. Stel je eens voor dat je ieder ander mens en jezelf telkens weer blanco ontmoet? Je hebt geen herinneringen (gedachten) aan hem of haar. Je ontmoet de ander fris en helder. Er is geen oordeel en geen verwachting. Je hoeft niet te vergelijken met eerdere momenten. Er is alleen maar DIT. 

Wat is dan eigenlijk het probleem? Ervaar wat er wil gebeuren zonder oordeel en zonder verwachting. Bang dat het leven dan saai wordt? Ook dat is een oordeel 😉 Probeer het maar eens uit en laat je verrassen door wat er gebeurd.

Wens je de komende tijd veel vergeetachtigheid toe! En mocht je dat dreigen te vergeten? Dan pak je gewoon een geel memoblaadje en schrijf je daarop ‘Vergeet het maar!’ of je laat hem blanco 😉

P.S.: Even voor alle duidelijkheid: ik heb het hier niet over de ziekte die vergeetachtigheid als symptoom heeft. Daar heb ik zelf geen ervaring mee en alleen zijdelings mee te maken. Vanaf de zijlijn kan ik overigens wel zien dat de vergeetachtigheid vaak een groter probleem is voor de ‘ander’ als voor degene die vergeet. 

De foto is van Kelly Sikkema via Unsplash