Naarmate je wat langer in de richting van de Drie Principes kijkt, kan het zo maar gebeuren dat je jezelf betrapt op een soort van cirkelredenatie. Je kunt steeds helderder zien hoe jij en iedereen om je heen, in alle onschuld, zijn eigen wereld creëert via het denken in bewustzijn. Je leeft en beleeft het denken. Dit zou er voor kunnen zorgen dat je niet zo snel meer vanuit je emoties reageert en dat je wacht met reageren totdat de emotie gezakt is of dat je zelfs helemaal niet meer reageert. Het spreekwoord ‘spreken is zilver en zwijgen is goud’ is hierop mooi van toepassing.
Toch zou je eens kunnen onderzoeken (euhm dat klinkt als een opdracht maar zo bedoel ik het niet ;-)) waarom je je reacties inhoudt of ‘aanpast’. Wat gaat er ‘mis’ als je in het moment onverbloemd reageert? Als het niet reageren of aangepast reageren tot gevolg heeft dat je er stiekem toch nog heel veel over nadenkt, het als het ware opkropt en je woorden eerst op de spreekwoordelijke weegschaal legt. Wat zou er gebeuren als je de woorden die opkomen gewoon in het moment liefdevol uitspreekt? Je ‘het hart op de tong draagt’. Wordt het dan niet meteen helder en inzichtelijk wat er ‘speelt’? Niet alleen voor jezelf maar ook voor de ander?
In wezen maakt het niet uit wat je doet of niet doet. Er is geen goed of fout en er gaat nooit iets mis. Ja je weet dat er ‘gespeeld’ wordt. En ja je weet dat er niet één waarheid is. En ja je weet dat jouw gedachten een grote rol spelen in dit ‘spel’. En ja, je weet dat het spel in alle onschuld gespeeld wordt. En ja, ondanks, of misschien juist wel dankzij, dat ‘weten’ mag en kun je er voor kiezen in het moment onverbloemd helder te zijn.
Wat een ruimte! Wat een vrij (in)zicht!