Stel je voelt je moe en bent snel geïrriteerd oftewel je hebt een slecht humeur. Je slaapt al een paar nachten heel slecht, ligt veel wakker en valt moeilijk in slaap. De uurtjes dat je slaapt zijn op 1 hand te tellen. Het lijkt heel logisch om nu die twee verschijnselen aan elkaar te koppelen: het slechte humeur is het gevolg van het slecht slapen.
Vanuit het oogpunt van de Drie Principes bekeken komt de menselijke ervaring als volgt tot stand: je leeft en beleeft het denken. In dit geval je leeft en beleeft via het denken het wakker zijn/liggen. Het persoonlijke denken labelt de situatie als niet fijn. Je vergelijkt het met andere keren en daarmee komt er een oordeel en/of verwachting zoals: dit is niet normaal, dit is niet goed voor me, ik hoor nu toch te slapen, zal ik me morgen wel energieloos voelen, wat is er met me aan de hand? etc. Al deze oordelen en verwachtingen zijn metaforisch gezien de wagonnetjes die aan de locomotief ‘wakker liggen’ gekoppeld worden. Het probleem slapeloosheid is hiermee ‘op het spoor gezet’.
Er zijn ook mensen die ’s nachts wakker zijn/liggen en dit niet als probleem ervaren en het zelfs niet benoemen; er is een locomotief ‘wakker zijn/liggen’ (punt).
De mensen die de situatie wel als een probleem zien, koppelen steeds meer waggonnetjes aan de locomotief vast. Zodra ze zich geïrriteerd en moe voelen overdag zullen ze dit wijten aan de slechte nachtrust en zo worden steeds meer wagonnetjes gekoppeld aan de locomotief ‘wakker liggen’. En als dit maar lang genoeg duurt dan wordt de trein steeds langer en langer en lijkt de situatie steeds zwaarder en moeilijker. Moet er gezocht worden naar de oorzaak van het wakker liggen en worden er oplossingen aangedragen voor de gevolgen.
Stel nu eens dat het nooit, maar dan ook echt nooit! de situatie is die het probleem veroorzaakt maar dat het jouw gedachten zijn die van de situatie een probleem maken. De situatie is: in dit geval ‘wakker liggen’ en dat is van zichzelf geen probleem. De andere situaties ‘moe voelen’ en ‘geïrriteerd reageren’ zijn van zichzelf ook geen probleem. Je blijft niet je hele leven wakker liggen. Je blijft je ook niet je hele leven moe of geïrriteerd voelen. Niks blijft hetzelfde. Ieder moment is weer anders. Je hoeft er niks mee en niks aan te doen. Weerstand, ook weer persoonlijk denken, tegen dat wat er is gaat je niet helpen. Wat dan wel? Dat weet ik niet maar als de weerstand wegvalt omdat je inziet hoe het ‘werkt,’ zou er maar zo vanuit helderheid iets in je op kunnen komen om te doen of juist niet meer te doen.
Inzicht in hoe de menselijke ervaring tot stand komt, zorgt er voor dat je steeds meer en meer gaat (door)zien dat er altijd alleen maar een locomotief is die van zichzelf neutraal is, geen betekenis hoeft te krijgen en waardoor er ook geen wagons meer aan gekoppeld hoeven te worden. Veel ontkoppel plezier!