Al meer dan een paar dagen liep ik rond met het idee om een blog over ‘ de kunst van het luisteren’ te gaan schrijven naar aanleiding van een inzicht wat ik recentelijk had gekregen. Diverse keren had ik wat tekst op ‘papier’ gezet waarover ik in eerste instantie tevreden was. Echter wanneer ik het de volgende dag wilde gaan publiceren en nog even doorlas, voelde de tekst niet compleet en begon ik aanpassingen te doen. Gisterenochtend vond ik dat het nu toch echt tijd was om de blog af te ronden en te publiceren dus ik ging er eens even lekker voor zitten. Om een lang verhaal maar even kort te houden: de zoveelste poging mislukte. Aan het eind van de ochtend kon ik bij wijze van spreken wel janken toen ik mijn tekst teruglas. Na heel veel knip- en plakwerk en tussendoor diverse pogingen om blanco te herstarten, leek het nu inmiddels voor mijn gevoel helemaal niet meer op het inzicht wat ik oorspronkelijk had.
De rest van de dag liet ik het los. Nou ja los? Ja los in de zin van dat ik geen nieuwe pogingen meer deed om de blog af te maken maar ondertussen was er in mij wel iets aangewakkerd wat ik moeilijk los kon laten en dat was een gevoel. Een gevoel gevoed door gedachtes als: ik ben te perfectionistisch, ik kan ook geen fatsoenlijk blog schrijven, waarom lukt het mij nu niet om mijn inzicht te verwoorden, etc. Dit soort gedachtentreinen kunnen blijven rijden zolang ze brandstof krijgen. Die brandstof is het geloof in de gedachte (overtuiging) dat ik niet goed genoeg zou zijn. In de avond drong dit besef tot mij door en werd ik me ervan bewust dat de ervaring waarover ik het verdiepende inzicht had gehad en waarna ik wilde verwijzen in mijn blog zich (weer) in volle glorie aandiende.
Die blog begon als volgt: ‘Laatst kwam het spontaan in mij op om tijdens een coachingssessie een zogenaamde Jump te gaan doen. De Jump is een gespreksmethode die de deelnemers uitnodigt iets over zichzelf te vertellen aan de hand van een zevental vragen. Iedereen krijgt evenveel tijd om iets te vertellen en de anderen luisteren en mogen geen vragen stellen en niet reageren. Eigenlijk is het dus een luisteroefening. De afgelopen jaren heb ik heb deze methode veel gebruikt toen ik als buddy gesprekken mocht begeleiden. De ervaring leert dat het voor veel mensen nogal een uitdaging is om te luisteren naar een verhaal van een ander zonder hierop te mogen reageren en/of vragen te mogen stellen. Wanneer je echt luistert met de wetenschap dat er niets van je verwacht wordt, schakel je je verstand als het ware even uit en is je aandacht niet bij je denken. Je geeft daarmee de ander de ruimte om er helemaal te zijn en luistert zonder oordeel.
Nadat we de Jump hadden gedaan mijmerde we even verder over hoe het zou zijn wanneer we op deze manier naar onszelf zouden gaan luisteren? Stel je eens voor dat je hoofd weer helemaal vol is met gedachten en je zou dan zonder oordeel al die gedachten voorbij kunnen laten gaan. Je hoeft er niks van te vinden en niks mee te doen maar er alleen maar (bij) te zijn. Je hoort het verhaal van jezelf aan en luistert wetende dat je altijd helemaal OKE bent. Wellicht kom je dan terecht in een ruimte van stilte waardoor je weer het gefluister van je eigen wijsheid kunt horen.’
Opeens had ik het door: ik zat vol oordelen te luisteren naar mijn eigen gedachten en geloofde weer even dat ik niet OKE was. Is het eigenlijk niet wonderlijk dat we naar onze gedachten luisteren alsof ze de absolute waarheid spreken? Vooral als het gaat om te zien wat er niet goed genoeg is (en natuurlijk niet alleen bij onszelf). Luister ik eigenlijk wel zonder oordeel naar mijn eigen denken? Of ben ik ondertussen al weer een andere gedachtentrein aan het opstarten omdat ik meen iets te herkennen wat in wezen helemaal niet kan omdat er alleen maar DIT (moment) is.
That is where the magic happens! Zonder oordeel luisteren is het kostbaarste geschenk wat we aan onszelf en de ander kunnen geven. Wellicht kun je in, dan wel na de stilte, het gefluister van je eigen wijsheid weer beter horen met nieuwe frisse heldere inzichten als bonus.
PS: En voor wie kan zien dat je altijd alleen maar je eigen gedachten kunt waarnemen, wie luistert er dan naar wie? Wellicht is er dan nog meer compassie voor wat je hoort 😉
Foto is van Franco Antonio Giovanella op Unsplash