Recentelijk had ik een gesprek met iemand die worstelde met een bepaalde situatie op werkgebied. Haar collega’s vertelden haar regelmatig dat ze ‘onzichtbaar’ was in de organisatie. Ze had recentelijk een prachtig project afgerond maar haar manager had haar daarvoor niet expliciet bedankt en in het zonnetje gezet. Het resultaat van het project was wel degelijk zichtbaar, namelijk beeldmateriaal, en ook in andere projecten leverde ze vaak zichtbaar resultaat af. Op mijn vraag of ze dan graag zelf wat meer zichtbaar wilde zijn antwoordde ze ontkennend. Nee, ze hoefde niet perse zichtbaar te zijn. Ze was tevreden met wie ze was en ervoer veel vrijheid in haar werk en dat vond ze belangrijk.
Luisterend naar haar verhaal over de manager en de situatie hoorde ik veel oordelen langskomen. Oordelen over de manager, oordelen over de situatie, oordelen over haarzelf en haar collega’s etc.etc. Plotseling kwam het in mij op om haar te vragen of haar worsteling iets met verwachtingen te maken had. Even was het stil. Het kwartje viel!
Verwachtingen zorgen meestal op de een of andere manier voor geworstel. Zonder dat zij zich er van bewust was had ze verwachtingen van haar manager en had ze ook ingevuld welke verwachtingen de manager van haar had. Ze had verwachtingen over haar zelf en ook hierbij speelden invullingen een grotere rol dan ze zelf doorhad. Al die verwachtingen, en al was het er maar 1 geweest dan nog, bestaan uit hetzelfde materiaal namelijk gedachten. In het geval er niet aan een verwachting wordt voldaan ontstaan er meestal negatieve oordelen (zijn ook gedachten) en dus geworstel. In het geval er wel aan verwachtingen wordt voldaan, ontstaan er meestal positieve oordelen (zijn ook gedachten) en dat ervaren we meestal niet als geworstel.
Het duo ‘verwachtingen en oordelen’ lijkt hiermee aan elkaar gekoppeld en je zou jezelf de vraag kunnen stellen: Wie was er eerst? Net als bij het kip versus ei verhaal komen we daar wellicht niet zomaar uit. Doet het ertoe? mijn inziens niet echt. Wat er wel toe doet is dat je leven een stuk makkelijker kan worden door je bewust te worden van het feit dat jij met je eigen gedachten je eigen verwachtingen en oordelen bij elkaar bedenkt. Dat je hier vrolijk, of niet vrolijk, mee door kunt gaan tot sintjuttemus wat mij betreft. Of dat je ermee stopt en je realiseert dat al die verwachtingen en oordelen in de weg staan van een vrij, rustig en liefdevol leven. Waarin jij mag zijn wie je bent, zonder jezelf in hokjes vast te zetten, en je de ander ook alle ruimte geeft te zijn wie hij/zij is, zonder de ander vast te zetten in hokjes. Beseffende dat er in die ruimte elk moment, nu en nu en alle volgende nu’s, een andere frisse gedachte langs kan komen waardoor je helder kunt zien wat de situatie nodig heeft en/of welke stap er gezet kan worden.
Zichtbaar dan wel onzichtbaar maar zonder verwachtingen en oordeel doet dat er ook al niet meer toe 😉