Afgelopen week voelde ik me zeer regelmatig verdrietig en somber. Niet alle 24 uur op een dag maar wel een heel groot deel van de dagen. Nu weet ik al best een poosje dat gevoelens komen en gaan als je ze ‘gewoon’ laat stromen. Dat inzicht ‘verlicht’ de ervaring en zorgt voor een moeitelozer leven. Daarover heb ik inmiddels al een aantal blogs geschreven.
En soms hoor je dan iemand iets zeggen waardoor je ineens ‘voelt’ dat er nog iets ‘diepers’ te zien is. Dat had ik vanmorgen toen ik luisterde naar een podcast waarin ik iemand hoorde vertellen hoe de indianen vroeger over hun gevoelens spraken alsof het metgezellen waren. Ze zeiden bijvoorbeeld ‘verdriet is met mij vandaag’ in plaats van ‘ik ben vandaag verdrietig’. Daarmee maakten ze én het gevoel niet persoonlijk (wat verwijst naar de eenheid van ALLES) én ze ‘gebruikten’ hun gevoelens als een soort signaal om met aandacht te zijn met wat er IS.
Nu ik dit zo schrijf kan ik weer voelen wat dit voorbeeld met mij deed. En ik ga het nu niet eens proberen dit verder in woorden uit te drukken. Dat zou tekort doen aan de uniekheid van dit gevoel wat, net als alle andere gevoelens, überhaupt al niet in woorden te vatten is.
Door DIT te delen met jou die dit nu leest, hoop ik dat jij ook een beetje meer ruimte kan voelen.
PS: het deed me opeens denken aan de oude slogan van De Belastingdienst: leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker! Gevoelens zullen altijd blijven komen en gaan en dankzij inzicht kun je ze ‘beter’ aan .