Onlangs sprak ik iemand die recentelijk zijn zoon weer had ontmoet na 3 jaar geen contact meer te hebben gehad. Hij vertelde dat er 3 jaar geleden iets was voorgevallen waardoor ze beiden blijkbaar beslist hadden geen contact meer te willen hebben met elkaar. Daar had hij best wel verdriet van. Terwijl hij het verhaal van het voorval vertelde, kwam de boosheid weer naar boven en hij wilde van mij horen dat hij gelijk had. Dat wat er gebeurd was, had toch echt niet mogen gebeuren. Een paar minuten later vertelde hij dat het hem er niet om ging om gelijk te krijgen want hij had liever geluk. Op mijn vraag hoe de ontmoeting met zijn zoon was geweest antwoord hij dat er tranen waren geweest bij de zoon en ontroering bij hem. Het voorval was niet besproken en het was vooral fijn geweest elkaar weer te zien.
Zomaar een voorbeeld uit de menselijke ervaring. Het verhaal bestaat in dit moment alleen nog uit de herinnering (een serie gedachten) over een voorval wat in het verleden is gebeurd en die gedachten bezorgen een gevoel van boosheid. Een paar minuten later is er de herinnering (ook weer gedachten) aan de ontmoeting met zijn zoon en het gevoel van geluk dat hij zijn zoon weer heeft ontmoet. Vervolgens het besef (ook weer gedachten) dat het niet om gelijk hebben gaat, maar om het geluk dat hij voelde bij de ontmoeting met zijn zoon. En dat besef zorgde er zichtbaar voor dat hij weer kon ontspannen en de liefde kon voelen die er altijd is.
De uitleg van hoe de menselijke ervaring tot stand komt, je leeft en beleeft het denken, zorgde er voor dat we niet de inhoud in hoefden te gaan. Er bestaat namelijk geen gelijk aangezien ieder mens zijn eigen wereld/realiteit in elkaar knutselt door middel van zijn/haar eigen gedachten. De man kan alleen maar zijn eigen realiteit zien en ervaren. Wetende dat dat zo is en dat er dus niet 1 waarheid bestaat, maakt dat ruimte ontstaat in het moment om te beseffen waar het echt om gaat.