Van de week hoorde ik mezelf in een gesprek met een goede vriendin zeggen dat ik klaar was met al het ‘gezeik’ van mensen om mij heen. We liepen op dat moment in het bos en mijn vriendin schreeuwde mijn zin opeens keihard na ‘Ik ben klaar met dat gezeik’! En daarom moesten we natuurlijk keihard lachen. De bomen stonden ons vervolgens vrij neutraal aan te kijken en gingen onverstoorbaar verder met hun boom zijn. Daarover verzonnen we nog even een leuk verhaaltje en we vervolgden lachend onze weg.
Tijdens dezelfde wandeling concludeerden we samen hoe vaak we eigenlijk in een gesprek bezig zijn met dat wat er NIET is. We praten over het verleden of over de toekomst en luisteren daarbij maar al te graag naar ons ‘eigen gezeik’ dat in ons hoofd plaatsvindt. En terwijl we dat zeiden werden we ons opeens nog veel meer bewust van onze prachtige omgeving. Weet je hoeveel kleur er nog te zien is in het bos? Hoeveel verschillende tinten groen het mos heeft. Hoe mooi de kristalheldere waterdruppeltjes op een groene grasspriet balanceren. Hoeveel verschillende soorten bomen en boombasten zijn. Hoeveel vogelgeluiden er klinken zelfs in de winter. Hoe mooi dood hout eruit kan zien. Hoeveel zwammen er nog groeien aan dat dode hout. Hoe mooi de zonnestralen door het bos heen schijnen. Hoe lekker koude regendruppels op je huid voelen, etc.
DIT is alles wat er IS!