Afgelopen week deed ik in de ochtend de gordijnen van mijn slaapkamer open en keek tegen een muur van mist aan. Opeens herinnerde ik me dat ik in het voorjaar een keer een blog had geschreven geïnspireerd door de mist. Ik zocht en vond de tekst, die ik gelabeld had als ‘concept’, las hem nog eens door en besloot dat hij nu het ‘label’ gepubliceerd mocht krijgen. Veel leesplezier.
Bij mijn huis was het nog helder en zonnig maar naarmate ik het meer naderde werd het steeds mistiger. Als ik een meter voor me uit keek kon ik alles nog goed zien maar daarna werd het zicht steeds minder en uiteindelijk in de verte was alles één grote grijze massa. Het viel me op dat, hoe mistig het ook was, er telkens genoeg zicht was voor die ene stap die ik zonder nadenken zette. De zichtlijn schoof namelijk met elke stap ook weer dezelfde staplengte vooruit.
Een mooie metafoor voor het leven. We zijn zo gewend vooruit te kijken en te willen controleren en analyseren en soms wel tien stappen vooruit te denken. En meestal niet eens alleen voor onszelf. Wat er in wezen feitelijk in elk moment te doen is, is die ene stap die gezet wordt. Zonder erover na te denken, gewoon van nature. Elk nieuw moment weer maar één stap. Je hoeft niet te weten waarheen. Er is alleen maar nu die ene stap.
Geniet wat meer van het niet weten en vertrouw er maar op dat met elke stap die je neemt (en dat kan trouwens ook niks doen zijn!) vanzelf zichtbaar en helder wordt wat de volgende zal zijn. Wat een rust en wat een ruimte!